BLOG

Tot slot, deze coronacrisis is een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken. Hoe groot en hoe ingrijpend precies zullen we alleen met elkaar achteraf weten.

• Rutte, persconferentie 21 april 2020

Bij deze bovenstaande zin heb ik afgelopen week meermalen stilgestaan. Want: is dit een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periode die we ooit zullen meemaken? Ergens hoop ik maar dat dat klopt. Voor de coronacrisis waren er al zoveel rampen wereldwijd: miljoenen vluchtelingen, klimaatverandering en rampen, op geld beluste machthebbers die onverantwoorde besluiten nemen etc etc. En toen kwam de coronacrisis. Laten we hopen dat dit een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes ooit is, en dat het dus in de toekomst niet nóg erger wordt. Laten we hopen dat er dingen veranderen ten goede in en door deze crisis, waardoor de mensheid en de aarde er beter uitkomt.

Ik ben er overigens van overtuigd dat wij het goed getroffen dat we in Nederland wonen. Er zijn genoeg landen waar het leven nu nog veel harder, moeilijke en onleefbaarder is geworden dan in Nederland. Denk aan de sloppenwijken in Zuid-Afrika. Of denk aan India, hoe kun je in zo’n overbevolkt land afstand van elkaar nemen? En hoe overleven al die mensen de lockdown, zonder inkomsten en sociaal vangnet? Kijk alleen maar naar Spanje, waar kinderen na wekenlange quarantaine nu 1 uur (!) per dag naar buiten mogen…

Ter vergelijking: het is vandaag Koningsdag. In een oranje t shirt zit ik achter mijn laptop op mijn werkkamer. Vanmorgen hebben we een heerlijk wandeling gemaakt bij Anna’s hoeve en daar in een speeltuin gespeeld waar geen ander kind was. Een gekke en onwerkelijke Koningsdag. Maar toch ben ik intens dankbaar voor deze dag. Dat dit nog kan en mag. Dat je dit soort kleine uitjes kan maken op een veilige manier.

Afgelopen zondagmiddag trokken we er ook op uit, na de prachtige dienst met ds Kick Bras. We fietsten naar het centrum en daar vonden we de deuren van de St Vitus wijd open. In de St Vitus is het zo groot en er waren zo weinig mensen dat we gewoon met z’n vijven naar binnen konden lopen. Als snel vonden we Daniel in de leeuwenkuil. En, tot onze verbazing ook een kunstwerk dat het volk Israël verbeelde wat manna uit de hemel en water uit de rots krijgt van God. Precies de verhalen die we deze zondag en vorige week hadden gehoord. We hebben samen met de kinderen een kaarsje gebrand voor alle mensen die lijden onder corona. Het was een kort en hoopvol moment. Een klein vlammetje wat brandde als teken van hoop in de kerk van de oude beschermheilige van ’t Gooi. 

Bij het vlammetje van die kaars dacht ik aan al die mensen die zo vreselijk worstelen met deze situatie. Hier in Nederland en daarbuiten. De zorg loopt op z’n tandvlees, mensen vereenzamen of zitten juist teveel op elkaars lip, mensen die aan iets anders dan corona lijden krijgen minder goede zorg, we kunnen onze geliefden niet zien of voelen, sommigen zullen financieel en sociaal aan de afgrond staan. Het is een ingrijpende situatie en zoals Rutte zegt: we weten pas achteraf hoe groot en ingrijpend dit alles zal zijn. En dan is er ook nog de onduidelijkheid over wat dan ‘achteraf’ is. Wanneer gaat het terug naar normaal..? Gaat het ooit terug naar normaal?

Tijdens het schrijven van deze blog sloeg ik ter inspiratie de bijbel open. Ik kwam uit bij psalm 57. David schreef dit gebed toen hij voor de boze koning Saul vluchtte en zich had verborgen in een spelonk. Hierbij enkele fragmenten:

Wees mij ​genadig, God, wees mij ​genadig,
want bij u is mijn leven geborgen.
In de schaduw van uw vleugels zal ik schuilen,
tot het doodsgevaar is geweken.
Ik roep tot God, de Allerhoogste,
tot God, die mij beschermt.
Uit de hemel zal hij hulp sturen
(…)
Mijn ​hart​ is gerust, o God,
mijn ​hart​ is gerust,
ik wil voor u zingen en spelen.
Ontwaak, mijn ziel, ontwaak
met ​harp​ en ​lier,
ik wil het morgenrood wekken.
U, Heer, zal ik loven onder de volken,
over u zingen voor alle naties.
Hemelhoog is uw ​liefde,
tot aan de wolken reikt uw trouw.
Verhef u boven de hemelen, God,
laat uw ​glorie​ heel de aarde vervullen.

Prachtig hoe de oude woorden van die bijbel steeds weer kunnen doorklinken in het hier en nu van je eigen hart. ‘In de schaduw van uw vleugels zal ik schuilen, tot het doodsgevaar is geweken’. Wij schuilen allemaal, binnen de muren van onze huizen, binnen de grenzen van wat is toegestaan. Want gevaar, zelfs doodsgevaar ligt op de loer. De vraag is: schuilen we ook bij God?

Laat deze psalm zijn als een gebed wat u kunt uitspreken en waar u kracht uit kunt putten. Als een tegenhanger van de paniek en misschien ook als tegenhanger van de onrust die ontstaat bij zovelen van ons (hoe lang gaat dit nog duren?) Want, zo zegt de psalmist die zich tot God heeft gewend en die in de schaduw van Zijn vleugels is gaan schuilen: ‘Mijn hart is gerust’.

Dit is een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes, maar God is groter, want ‘hemelhoog is zijn liefde en tot aan de wolken reikt zijn trouw’.

Houd moed en heb lief!

Hartelijke groeten, ds. Aster, ook namens ds. Jetty  

You have no rights to post comments